łaśnie powróciłem z mej podróży do mroźnego pustkowia znanego jako Dreadlands, niegdyś pięknego miejsca, na zawsze odmienionego przez wielką tragedię sprzed lat. Obecnie krajobraz stanowią jedynie zrujnowane miasta i pustkowia, nie nadające się dla żadnej żyjącej istoty. Wyruszyłem do wioski Bronn, jednak kiedy tam dotarłem, moim oczom ukazały się sceny zniszczenia jakich nigdy wcześniej nie widziałem. Powinienem był uciec wraz z pierwszą oznaką niebezpieczeństwa, jednak moja ciekawość pchała mnie do przodu. Większość budynków była wypalona, a zgliszcza były jedynym znakiem który po nich pozostał. Moje płuca wypełnił dym. Wokół były porozrzucane ciała, wiele z nich było rozczłonkowanych, niektóre w połowie pożarte. Miasto było opuszczone.

Ze zniszczonej karczmy, która była jednym z nielicznych stojących budynków, wyrwały się potężne istoty o szarej skórze, wrzeszcząc w jakimś piekielnym języku. Były to bezkształtne ciała, o mięśniach stworzonych do walki. Pozbawiony nadziei, zamarłem w bezruchu w czasie kiedy one się zbliżały. Jeden z nich chwycił mnie za mój płaszcz i uniósł mnie nad ziemię, a jego szpony przebiły się przez materiał i skórę. Czułem jego gorący oddech na mej twarzy uderzył mnie okrutny swąd rozkładającego się mięsa. Szeroko rozwarł paszczę, a mym oczom ukazały się rzędy pożółkłych ostrych zębów zabrudzonych krwią. Pomyślałem jedynie o tym jaka szkoda że mój głos zostanie uciszony i nigdy nie będę mógł dzielić się informacjami na temat cudów tego świata z wami, moi wierni czytelnicy.

Ostry dźwięk przeszył moje uszy, a oko bestii znajdującej się przede mną przebił bełt kuszy, rozlewając na mą twarz płonącą krew. Istota zawyła z bólu i cisnęła mną na zimie. Pozostałe stworzenia zaczęły wypatrywać niewidocznego napastnika, na chwilę o mnie zapominając. Leżąc na ziemi tuż przed nimi, obróciłem się aby zobaczyć skąd nadleciał pocisk.

Wówczas po raz pierwszy ujrzałem łowcę demonów.

Kobieta ta z pewnością nie miała więcej niż dwadzieścia lat. Wyłoniła się z cienia rzucanego z zachodzącego słońca i od razu zaczęła walczyć z moimi napastnikami. W swych dłoniach trzymała dwie kusze, posyłając nad mą głową ogniste pociski, które przeszywały potwory. Każdy bełt znalazł cel w jednej z rogatych bestii. Kątem oka dojrzałem grupę istot czającą się za nią. Nie mogłem jednak wydać z siebie głosu aby ją ostrzec. Nie musiałem tego robić: ona była tego świadoma. Łowczyni sięgnęła do swojego pasa i poturlała trzy dziwne metalowe kule w ich stronę. Bestie spojrzały w dół kiedy urządzenia wybuchły i ogłuszyły je. Dało to jej wystarczająco czasu aby zabić je przy pomocy kuszy.

Po przyjrzeniu się okolicy, usatysfakcjonowana że nie czai się na nią żadne niebezpieczeństwo, podeszła do mnie smutnie kiwając głową. Widać było w niej zawód kiedy schowała kusze pod swój płaszcz.

"Nikt nie przeżył" powiedziała ze smutkiem.

Nazywają się łowcami demonów, grupa fanatycznych wojowników mająca jeden cel: zniszczyć wszystkie istoty z Płonących Piekieł. Są ich setki, a ich domem jest kraina Dreadlands, gdzie mogą żyć i ćwiczyć bez przeszkód ze strony innej nacji, która mogłaby martwić się taką przerażającą grupą zamieszkującą jej ziemie (mimo że przez większość czasu, ponad połowa podróżuje po świecie podobnie jak ta dziewczyna, w poszukiwaniu pomiotów). Jest coś w łowcach demonów co daje im siłę na oparcie się wpływowi tych bestii, co z pewnością doprowadziłoby do szaleństwa innych ludzi. Udoskonalają oni ten dar, ponieważ ich odporność daje im możliwość używania mocy demonów jako własnej broni. Jednak ich misja i moc nie są jedynymi rzeczami które ich łączą.


Właśnie powróciłem z mej podróży do mroźnego pustkowia znanego jako Dreadlands, niegdyś pięknego miejsca, na zawsze odmienionego przez wielką tragedię sprzed lat. Obecnie krajobraz stanowią jedynie zrujnowane miasta i pustkowia, nie nadające się dla żadnej żyjącej istoty. Wyruszyłem do wioski Bronn, jednak kiedy tam dotarłem, moim oczom ukazały się sceny zniszczenia jakich nigdy wcześniej nie widziałem. Powinienem był uciec wraz z pierwszą oznaką niebezpieczeństwa, jednak moja ciekawość pchała mnie do przodu. Większość budynków była wypalona, a zgliszcza były jedynym znakiem który po nich pozostał. Moje płuca wypełnił dym. Wokół były porozrzucane ciała, wiele z nich było rozczłonkowanych, niektóre w połowie pożarte. Miasto było opuszczone.

Ze zniszczonej karczmy, która była jednym z nielicznych stojących budynków, wyrwały się potężne istoty o szarej skórze, wrzeszcząc w jakimś piekielnym języku. Były to bezkształtne ciała, o mięśniach stworzonych do walki. Pozbawiony nadziei, zamarłem w bezruchu w czasie kiedy one się zbliżały. Jeden z nich chwycił mnie za mój płaszcz i uniósł mnie nad ziemię, a jego szpony przebiły się przez materiał i skórę. Czułem jego gorący oddech na mej twarzy uderzył mnie okrutny swąd rozkładającego się mięsa. Szeroko rozwarł paszczę, a mym oczom ukazały się rzędy pożółkłych ostrych zębów zabrudzonych krwią. Pomyślałem jedynie o tym jaka szkoda że mój głos zostanie uciszony i nigdy nie będę mógł dzielić się informacjami na temat cudów tego świata z wami, moi wierni czytelnicy.

Ostry dźwięk przeszył moje uszy, a oko bestii znajdującej się przede mną przebił bełt kuszy, rozlewając na mą twarz płonącą krew. Istota zawyła z bólu i cisnęła mną na zimie. Pozostałe stworzenia zaczęły wypatrywać niewidocznego napastnika, na chwilę o mnie zapominając. Leżąc na ziemi tuż przed nimi, obróciłem się aby zobaczyć skąd nadleciał pocisk.

Wówczas po raz pierwszy ujrzałem łowcę demonów.

Kobieta ta z pewnością nie miała więcej niż dwadzieścia lat. Wyłoniła się z cienia rzucanego z zachodzącego słońca i od razu zaczęła walczyć z moimi napastnikami. W swych dłoniach trzymała dwie kusze, posyłając nad mą głową ogniste pociski, które przeszywały potwory. Każdy bełt znalazł cel w jednej z rogatych bestii. Kątem oka dojrzałem grupę istot czającą się za nią. Nie mogłem jednak wydać z siebie głosu aby ją ostrzec. Nie musiałem tego robić: ona była tego świadoma. Łowczyni sięgnęła do swojego pasa i poturlała trzy dziwne metalowe kule w ich stronę. Bestie spojrzały w dół kiedy urządzenia wybuchły i ogłuszyły je. Dało to jej wystarczająco czasu aby zabić je przy pomocy kuszy.

Po przyjrzeniu się okolicy, usatysfakcjonowana że nie czai się na nią żadne niebezpieczeństwo, podeszła do mnie smutnie kiwając głową. Widać było w niej zawód kiedy schowała kusze pod swój płaszcz.

"Nikt nie przeżył" powiedziała ze smutkiem.

Nazywają się łowcami demonów, grupa fanatycznych wojowników mająca jeden cel: zniszczyć wszystkie istoty z Płonących Piekieł. Są ich setki, a ich domem jest kraina Dreadlands, gdzie mogą żyć i ćwiczyć bez przeszkód ze strony innej nacji, która mogłaby martwić się taką przerażającą grupą zamieszkującą jej ziemie (mimo że przez większość czasu, ponad połowa podróżuje po świecie podobnie jak ta dziewczyna, w poszukiwaniu pomiotów). Jest coś w łowcach demonów co daje im siłę na oparcie się wpływowi tych bestii, co z pewnością doprowadziłoby do szaleństwa innych ludzi. Udoskonalają oni ten dar, ponieważ ich odporność daje im możliwość używania mocy demonów jako własnej broni. Jednak ich misja i moc nie są jedynymi rzeczami które ich łączą.

Tej nocy, dziewczyna opowiedziała mi, że kiedy była dzieckiem, demony najechały na jej miasto. Widziała jak niszczą one jej dom. Zamordowały wszystkich których znała i odebrały jej wszystkich których kochała. Powinna była zginąć wraz z nimi, jednak uciekła, skrywając się przed pomiotami przez wiele dni, do czasu aż napotkała na swej drodze łowcę demonów który dostrzegł w niej siłę i przyjął jako jedną nich. Z tego co mi powiedziała, każdy z nich ma podobną historię.

Są tymi którzy przetrwali, a teraz ich celem jest zemsta.

iększość osób uważa że przerażający witch doctor rasy umbaru jest legendą, ale ja na własne oczy miałem okazję zobaczyć jednego z nich w walce. Zniszczył on swego przeciwnika z zaskakującą precyzją, atakując umysł i ciało swej ofiary eliksirami oraz specjalnym prochem które wywołały ogień, eksplozje oraz trujące opary. Jak tego byłoby mało, witch doctor posiadł również możliwość przywoływania nieumartych kreatur z zaświatów aby te rozrywały skórę jego przeciwnika.

Ujrzałem tą rzadką sytuację, kiedy wyruszyłem w mroczne zakątki dżungli Torajan która pokrywa południowy cypel ogromnego wschodniego kontynentu, w krainie znanej jako Teganze, w celu odnalezienia plemion które zamieszkują te tereny. Ziemie te są bardzo odosobnione, i związku z tym niedostępne dla obcych oczu. Miałem szczęście zaprzyjaźnić się z witch doctorem którego ujrzałem w walce, oraz dzięki niemu, jego plemieniem: Plemieniem Pięciu Wzgórz.

Kultura umbaru z Teganze jest fascynująca i zadziwia osoby które żyją w innym otoczeniu. Na przykład Plemię Pięciu Wzgórz często rozpoczyna wojnę z zarówno Klanem Siedmiu Kamieni jak i Plemieniem Pochmurnej Doliny, ale jest to raczej kwestia rytualna a nie podboju. Słyszałem opowieści że te wojny są prowadzone po to, żeby zwycięscy mogli uzupełnić zapasy, ludzie poświęcają się po to, żeby ich cywilizacja mogła się rozwijać.

Po dłuższej rozmowie z moimi gospodarzami, dowiedziałem się że plemiona określają się poprzez ich wiarę w Mbwiru Eikura, co można dosłownie przetłumaczyć jako „Nieuformowany Ląd” (jest to mało precyzyjne tłumaczenie, ponieważ jest to całkiem obce stwierdzenie dla naszej kultury i języka). Wierzenie to opiera się na przekonaniu, że uświęcona rzeczywistość znajduje się pod znanym nam fizycznym światem. Ich ceremonie w głównej mierze koncentrują się na składaniu ofiar energii życiowej która spływa od ich bogów którzy zamieszkują Nieuformowany Ląd, do tego fizycznego świata.

Witch doctorzy są doskonale połączeni z Nieuformowanym Lądem i są w stanie wyćwiczyć własne umysły tak, żeby przejrzeć otaczającą ich rzeczywistość dzięki kombinacji rytuałów oraz użyciu odpowiednich korzeni i roślin znajdowanych w dżungli. Stan w którym mogą porozumieć się z innym światem nazywany jest Duchowym Transem.

Pomimo, że najistotniejsza jest wiara w życiową moc i Nieuformowany Ląd, drugim najświętszym przekonaniem jest filozofia poświęcenia, przekładania własnego dobra dla dobrobytu plemienia. Ta idea, tak obca dla naszej kultury, uderzyła mnie tak mocno że chciałem się dowiedzieć o niej jak najwięcej.

Niestety, napięcie panujące wśród plemion związane z ostatnimi działaniami wojennymi (przynajmniej tyle udało mi się zrozumieć), przyczyniło się do mojego szybkiego opuszczenia tych ziem, zanim zdołałem zadać inne pytania moim gospodarzom.

To zostało  skopiowane z oficjalnej strony
I temat zamykam